Malamig at mamasa-masa ang lupa sa aking pisngi. Unti-unti kong dinilat ang mga mata ko, hindi sa lambot ng aking kama, kundi sa malamig na katotohanan ng isang sementeryo. Mga lapida, mga pangalan at petsa, nakapalibot sa akin na parang mga tahimik na bantay. Isang nakakapangilabot na hangin ang dumaan, dala ang amoy ng nabubulok na dahon at semento.
I am Ayla. A ghost traveling in a world that seems strange and unfamiliar to me. Only the handkerchief is the thing that has a connection to my identity.
Isang babaeng multo ang umupo sa aking tabi. Ang kanyang mga mata ay kumikinang, puno ng kakaibang saya. May dala siyang basket na puno ng bulaklak at pagkain. Maingat niyang inilapag ang basket, ang amoy ng mga bulaklak ay naghahalo sa sariwang hangin.
"Morana, ano'ng ginagawa mo rito?" tanong niya, ang kanyang boses ay malambot ngunit may init.
"W-wala," ang naisagot ko lamang.
Tinitigan niya ako. "Bakit parang malungkot ka na naman? Iniisip mo na naman ba ang dati mong buhay?"
Tumingin ako sa kanya nang diretso. "Luciana," ang sagot ko, ang aking boses ay halos isang bulong. "Paano ko maalala ang nakaraan ko? Wala nga akong maalala!"
Ngumiti si Luciana, ang kanyang mga mata ay puno ng pag-unawa. "Oo nga, no!" sabi niya, saka siya tumawa nang mahina at marahang tinapik ang aking binti. "Pero alam mo, Ayla, hindi mo kailangang pilitin ang sarili mong maalala ang lahat. "The important thing is to accept your current situation. It's hard, but things will only get worse if you keep pushing yourself. Focus on the present, on the things that bring you joy."
Her words took me by surprise. The boisterous and chaotic Luciana seemed to have vanished, replaced by someone wise and compassionate. I grabbed a piece of bread from her basket and ate it slowly. "Ang lalim ah, saan galing 'yan? Baka galing lang 'yan sa pinapanood mong palabas sa labas ng restaurant na tinatambayan mo?"
"Aba, hindi ah!" sabi ni Luciana, tumatawa. "Galing 'yan sa puso ko! At sa aking… kakaibang karanasan bilang isang maganda at mabait mong kaibigan." Ngumiti siya at kinindatan ako. "Pero hayaan mo, Ayla. Tutulungan kitang hanapin ang sagot sa buhay mo. Pero—"
"Pero ano?!" pagputol ko sa kanya.
"Pero… kailangan mo munang bayaran ang serbisyo ko, at mahal ito." Ngumiti siya nang nakakaloko at kumindat. Nagulat ako nang may ilabas siyang maliit na bag at mula roon ay kumuha ng isang maliit, bahagyang kupas na business card. "Oh, here's my card. We can discuss payment arrangements." Iniabot niya sa akin ang card.
"Sa-saan mo naman 'yan nakuha?" Hindi pa rin nawawala ang pagtataka ko kay Luciana.
"Doon," She murmured, pointing to a woman sitting beneath a tree, searching for something.
"Siraulo ka! Bakit mo kinuha 'yan?! Ibalik mo na, hinahanap ng may-ari!" sigaw ko.
Kumunot ang noo ni Luciana. "No way! Ang ganda-ganda nito, akin na lang 'to." Ngumisi siya, saka niyakap nang mahigpit ang bag.
"Siraulo ka! Kukunin mo talaga 'yan?!" sigaw ko, nagtataka at bahagyang natatawa sa kanyang kalokohan. "Hay naku, Luciana! Ibalik mo na 'yan." Patuloy kong sinubukang agawin ang bag sa kanya. "Maawa ka naman sa may-ari, ibalik mo na 'yang bag."
Luciana shrugged, still smiling, "Whatever." Nagtampo siya, pero ang kanyang mga mata ay kumikislap na parang inaasar ako. I smiled at her and approached the owner, who was still searching for her bag. I carefully placed the bag beside her. I retreated slowly. Nanlaki ang mga mata niya sa gulat at tuwa. "Aly! Nakita ko na!" sigaw niya, ang boses ay puno ng kagalakan.
I hadn't gone far when a sharp pain shot through my head. A blurry image flashed in my mind: a woman in red, her face obscured by shadow. A whisper, faint but chilling, reached my ears. I clutched my head; the pain gradually intensified, replaced by a deafening silence around me. The blurry image faded, but the pain lingered. Bigla akong nakarinig ng malakas na sigaw sa malayo, tuluyan na akong nakawala sa kakaibang nangyayari sa akin. What did that mean? Who was that woman?
Nakita ko si Luciana, kumakaway sa akin. Agad akong lumapit. "Bakit ang tagal mo doon?" Luciana asked, her expression unusual. Joy flickered in her eyes, but her gaze was elsewhere, as if she were searching for something else.
"Ano ba'ng tinitignan mo diyan?" tanong ko. Ngumiti siya nang bahagya, pero hindi pa rin inaalis ang tingin sa kung saan man siya nakatuon.
""Him," she replied, pointing to the man jogging. "He's cute, isn't he?" Her eyes sparkled, as if she'd seen something extraordinary.
"Yeah, but he's way too young for you," komento ko. Bigla, tumingin ako sa likod ng lalaki, isang kakaibang sensasyon ang dumaloy sa akin. Parang may anino na sumusunod sa kanya, isang madilim na pigura na bahagyang nakikita sa gilid ng aking paningin. Iba ito sa karaniwang anino na nakikita ko sa mga tao. Ano 'yun? Para kakaiba yung aninong 'yun. Ang kaba ay unti-unting nananahan sa aking dibdib.
"Luciana," I murmured, my voice slightly trembling. "Do you see anything behind him?"
Tinitigan niya ang lalaki, ang kanyang ekspresyon ay may pagkakuriyusidad. "Wala naman, bakit?" usal niya. Nagkaroon ng kakaibang pakiramdam sa aking isipan dahil sa anino na tanging ako lang ang nakakakita. Guni-guni lang ba 'yun? The strange shadow following him seemed to swirl, its edges sharpening like claws. I followed the man, drawn by an inexplicable force. I trailed him discreetly, maintaining a safe distance, my eyes fixed on the shadow relentlessly clinging to his heels. Every step he took felt like a whisper, an unspoken story pulling me closer. The air crackled with unseen energy, a palpable tension hanging heavy in the air around us. The usual city sounds faded, replaced by the rhythm of my own pounding heart.
Biglang lumingon ang lalaki nang may tumawag sa kanya. "Blaze!" Napahinto ang aking hininga. Ang kanyang mga mata ay tila nakatingin sa akin, at isang panginginig ang tumama sa akin. But it wasn't just his gaze that startled me. A shadow, a swirling entity clinging to him like a second skin, turned as well, its eyes locking onto mine, seeming to burn with an inner fire, and its smile a challenge. My heart pounded against my ribs, a frantic drumbeat against the sudden silence that fell over the street.
"Rhys?" the man I was following asked. Relief washed over me as I realized he was talking to his approaching friend, and he hadn't seen me. The shadow continued to stare at me, as if waiting for me to approach. A chilling, hair-raising sensation settled in my bones. As Rhys and Blaze spoke, the intensity of the shadow seemed to grow, its malevolent energy enveloping them.
Nang umalis si Rhys, nagsimulang maglakad palayo si Blaze, at alam kong kailangan kong kumilos. I had to get closer, to somehow intervene before the shadow could carry out whatever it was planning. But before I could, a cold gust of wind swept past me. A tall man, dressed in pure black, stood before me. His face, though partially obscured by a hoodie, was strikingly handsome. An aura he exuded, a mystical power, banished the shadow. The shadow's form flickered and hesitated before vanishing completely. The surroundings stilled, the tension snapping like a broken twig.
Tumayo ako doon, walang hininga, ang aking puso ay patuloy na tumitibok, pinapanood siya. Ang kanyang presensya ay nakakaakit, hinihila ako, pinipilit akong lumapit. Who is he? How did he get rid of the shadow so easily? Tinitigan ko siya, nabighani sa intensidad ng kanyang tingin. Ang kanyang mga mata ay tila nagtataglay ng sinaunang mga lihim, isang karunungan na lumalampas sa ordinaryo.