This is a world beloved by god
Энд сүм хийд асар их хүчийг эзэмшдэг бөгөөд хааны гэр бүлийн дараа хоёрдугаарт ордог. Энэ дэлхийн зүрхэнд өндөр цагаан чулуун шилтгээнээр титэмлэгдсэн, гурван өндөр сүмээр хүрээлэгдсэн Атлантис хот оршдог.
Ариун сүмийн Цагаан Паладинууд болон Гэрлийн есөн баатрууд энх тайвны сонор сэрэмжтэй хамгаалагчдын хувьд тэнгэрлэг шударга ёсыг сахин хамгаалдаг. Ийнхүү Атлантис баяр баясгалан, гэрэл гэгээгээр цэцэглэн хөгжиж, хүмүүс нь инээмсэглэж, залуу амрагууд нарны гэрэлт гудамжаар зугаалж байхдаа бие биенийхээ нүд рүү ширтдэг.
Гэвч бузар муугүйгээр шударга ёс оршин тогтнох боломжгүй. Мөн зовлонгүйгээр баярлаж чадахгүй. Энэ хорвоо дээр юм бүхэн хоёр талтай...
Хотын урд талд нарны гэрэл ч орж зүрхлэхгүй гүн харанхуй ой байдаг. Хүмүүс үүнийг "Үхлийн ой" гэж нэрлэдэг.
Заримдаа хүний чихэнд үл ойлгогдох хачирхалтай, аймшигт дуу чимээ хотын зүг салхинд нуугдаж буй амьсгал мэт шивнэнэ.
"Энэ ямар дуу чимээ вэ ...?"
Хуягт баатрын хүнд алхмууд.
Харанхуй аура агаарт өлгөөтэй, арьсыг хүйтэн салхи шиг гижигдэж, айдас шиг яс руу нэвчиж байна. Яг тэр мөчид айдас хүйтэн мэт хүмүүсийн биед тархдаг. - "Өө ... тэд ирж байна."
Тэд айсандаа шивнэж байна.
Харанхуй оршнолууд ойртож байна.
Харанхуйн мөн чанар нь хүн, араатан, тэр байтугай бурхан ч гэсэн бүхий л амьд биетүүдийг өвдөлт, уй гашуу, зовлонгоор тэжээдэг. Тэд зовлон зүдгүүрээс таашаал авдаг.
Хүмүүс ангал руу төөрчих вий гэсэн айдастай амьдарч, үргэлж гэрэл гэгээг хөөж байдаг.
Харин одоо... тэд ирж байна.
Арван гурван хар баатрууд бол амархан тулгардаг дайснууд биш. Тэдэнтэй тулгарсан хүмүүс ямар ч авралыг эрэлхийлдэггүй, учир нь тэд хүн, бурхан, дэлхийн бүх гэрлийн эсрэг зогсдог.
Нар жаргаж байна.
Дэлхийг гэрэлтүүлж буй агуу нар тэнгэрийн хаяа хол уусаж, одод сувд шиг гялалзана. Тэргэл сар гарч, сүм хийдийн ард, ялангуяа гэмт хэрэг ихтэй гудамжны дээгүүр сүүдэр өтгөрнө.
Тэнд, хогийн савны дэргэдэх жижиг зоогийн газрын ард нэг хүү өвдөг дээрээ бөхийж сууна.
Тэр өнгөрсөн үеэ санан чимээгүйхэн уйлдаг.
Тэр нүдээ аниад долоон жилийн өмнөх хар дарсан зүүдээ эргэн санав...
...Зуны намуухан үдэш.
Краан гэр бүлийнхэнтэйгээ хоолны ширээнд суув. Ээж, эгч хоёр нь амттай хоол хийж, аав нь
"Манай бүсгүйчүүдийн хоол өдөр ирэх тусам сайжирч байна!"
Гэнэт... тогших.
Аав нь хаалга руу алхав. - "Хэн юм бэ?"
Гэвч хаалга онгойх агшинд ган жад цээжийг нь цоолж, голыг нь даган халуун цус урслаа. Краан айсандаа хөшсөн ч эгч нь түүнийг хурдан шүүрэн авч, хоолны өрөөний модон шалны доор татан, хацрыг нь зөөлхөн илээд "Юу ч болсон, битгий дуу гарга, битгий уйл" гэж шивнэв. Тэгээд тэр явсан.
Краан хагарлын дундуур шагайв.
Цагаан хуягт цэргүүд—Ариун сүмийн харгис хэрцгий хамгаалагчид—
Тэр новшнууд!
Тэд түүний гэр бүлийг чөтгөрүүдтэй хуйвалдаан, Сүмийг эсэргүүцсэн гэж хилсээр буруутгав.
Крааны яг нүдний өмнө... тэд ээж, эгч хоёрыг нь зодож, хүчиндэж, зэрэмдэглэж, тамлаж, эцэст нь алжээ.
"Хараал ид! Би энийг үзэн ядаж байна! Би бүгдийг устгамаар байна!"
Краан хашгирахыг хүссэн ч хоолойноос нь ямар ч үг гарсангүй. Тэр хөдөлж чадахгүй байсан. Айдас, уй гашуу, үзэн ядалт түүнийг бүрмөсөн идэв.
Яг тэр мөчид... харанхуй булангаас "Чи үнэхээр өрөвдмөөр харагдаж байна, хүү минь..." гэх дуу
сонсогдов .
Краан гайхан эргэж харав.
" Хэрвээ чи намайг шоолох гэж ирсэн бол цаашаа хий." гэж тэр шивнэв.
Хуягт хөлийн чимээ ойртон ирэв. Краан дээшээ харвал бүтэн сарны туяанд хоёр метр өндөр, тас хар хуягт хучигдсан, үл таних сүүдэртэй нэгэн дүрс харагдав.
- "Чи хэн бэ?"
Хүү үгээр арай ядан амьсгалав.
Хар хуягт эр сүүдэрт гарч ирээд тайван дуугаар хариулав:
" Чи удахгүй миний нэрийг мэдэх болно, хүү минь ..."
Краан нүдээ онийлгон ёжтой инээв:
" Хмф, чи ямар нэгэн язгууртны өвөр нохой шиг харагдаж байна. Сүмийн өөр нэг баатар, тийм үү?"
Тэр хүн чин сэтгэлээсээ инээв:
" Хахаха! Чи намайг доромжиллоо! Би тэр бохир сүмд үйлчилснээс үхсэн нь дээр!"
Краан сэжигтэй:
" Тэгвэл чи юу вэ? Чөтгөрүүдийн хараал идсэн зарц?"
Тэр хүн ойртож ирээд Крааны нүд рүү эгцлэн харав. Түүний харцанд хүйтэн, нууцлаг гал гялалзаж байв.
" Чөтгөр үү? Тэд намайг Айраа Дохен гэж дуудсан . Гэхдээ би хэзээ ч боол байгаагүй."
Дараа нь чимээгүй болов. Тэгтэл тэр хүн шивнэв:
" Чи маргааш бүх зүйлийг ойлгох болно."
Ингэж хэлээд тэр сүүдэрт алга болов.
Краан өөртөө шивнэв:
"Яагаад түүн шиг аварга хүн жад барьдаг юм бэ? Илд илүү зохимжтой биш гэж үү?"
Бодолд автаж, үүр цайв.
Гэвч гэрэл нь ердийнх шигээ цэвэр биш байв.
Хот эмх замбараагүй байдалд оржээ.
Ариун сүмийн хашгираан дуучид гудамжаар гүйж, хүмүүсийн чихэнд анхааруулга хашгирч байв.
— "Өө үгүй! Гамшиг боллоо! Хоёрдугаар сүм бүрэн сүйрлээ! Нэг ч сүнс амьд үлдсэнгүй! "Бид ирлээ" гэсэн үгс ханан дээр цусанд бичигдсэн байдаг!"
Иргэд айсандаа сандарч, гүйж, хашгирч байв. Хот... өөр санагдсан.
Гэсэн хэдий ч сүүдэртэй гудамжинд нэг хүн инээж, шивнэв ...
- "Тэгвэл тэр ариун новшнууд бүгд үхсэн үү? Хахаха! Гайхалтай! Гэхдээ энэ мэдрэмж... энэ юу вэ?"
Тэр хүн... Краан байсан.
Түүний дотор юу ч үлдсэнгүй.
Ганцхан зүйл: Өшөө авалт.
Цусанд будагдсан захиас Атлантис даяар цуурайтаж байна
Атлантисын тэнгэрт айдас түгшиж, сүмийн хонхны дуу хүртэл гунигтай хашгираан мэт сонсогдоно. Иргэд үүд хаалгаа түгжиж, бурхандаа цөхрөлгүй залбирдаг. Тэнгэрлэг шударга ёсыг дэмжигчид болох хүчирхэг Гэрэлт сүм хүртэл айсандаа чичирч, чичирч байна.
Хааны ордны Их хурлын танхимд
язгууртнууд яаралтай хуралдахаар цугларав. Танхим түгшүүртэй харцаар дүүрсэн ширүүн байна.
Ариун сүмийн хоёрдугаар папын санваартан хөлсөө урсган сандарсандаа:
- "Та... Гуравдугаар сүм бүрэн сүйрсэн гэсэн үг үү? Энэ юу гэсэн үг вэ?!"
Тагнуулын сайд хөлс нь урссан хариуд нь:
- "Бид цогцоснуудын дундаас амьд үлдсэн ганц цэрэг олж, дүгнэлт авсан. Бидний мэдэж байгаагаар ... өнгөрсөн шөнө сүйрлийн хариуцлагыг ердөө хоёрхон хүн хийсэн бололтой ."
- "Хоёрхон уу?" гэж папын санваартан үл итгэн давтан хэлэв.
- "Тийм ээ, ердөө хоёрхон. Гэхдээ тэд хүний санаанд багтамгүй их хүч чадалтай байсан. Тэд сүмийн талбайг эвдэж, тааралдсан бүхнээ тэр дор нь хөнөөжээ. Нэг нь жад барьсан хар хуягт аварга биет байсан. Нөгөө нь аймшигтай хурд, мөс шиг нарийвчлалтайгаар цохив."
- "Гэрлийн хамгаалагч хонх хүртэл алагдсан уу?"
- "Тийм ээ ... нэг цохилтоор устгасан. Амьд үлдсэн хүн байхгүй. Ханан доторх бүх хүмүүс үхсэн."
Танхим чимээгүй болов.
" Хар хуяг... ердөө хоёр хүн..." гэж Папын санваартан шивнэв. "Тэд хэн байсан бэ ...?"
Ордны чимээгүй байдал ба цусаар бичигдсэн сэрэмжлүүлэг
Ордны Их танхимд шуугиан дэгдэж, язгууртнууд, санваартнууд, сайд нар маргалдаж, сандарч, эргэлзэж, бурууг зүг бүрд шидэв.
- "Энэ бол дайн зарлаж байна!" гэж нэг генерал хашгирав.
- "Үгүй ээ, энэ бол дотроосоо урвасан явдал!"
- "Ариун сүм суларсан!"
" Эсвэл хэн нэгэн хамгаалалтыг зориудаар буулгасан ..."
Танхим дахь эмх замбараагүй байдал гэнэт нам гүм болно.
Атлантисын дөрөв дэх эзэн хаан Тажи өөрийн алтан сэнтийнээсээ тайван хэрнээ захирангуй хоолойгоор ингэж хэлэв:
- "Хангалттай. Чимээгүй!"
Бүгд чимээгүй болж, эзэн хааны дараагийн үгийг сонсохоор амьсгал хураав.
Тэр цагаан нөмрөгтэй шулуун нуруутай, эргэцүүлэн суусан хүн рүү эргэв.
- "Нэгдүгээр Пап лам, таны бодол юу вэ?"
Тахилч удаанаар зогсон нүд нь эртний дурсамжаар гялалзаж байв. Тэр гүнзгий амьсгаа аван чанга ярилаа:
- "Би энэ ариун газар тавин долоон жил амьдарсан. Би итгэл, итгэл, бурханлаг хүчний хамгаалалт дор алхсан... гэхдээ хэзээ ч ийм аймшигт үзэгдэлтэй тулгарч байгаагүй. Гэсэн хэдий ч хамгийн аймшигтай нь... ханан дээр цусаар бичсэн үгс байсан."
Тэр толгойгоо бөхийлгөж, баргар хоолойгоор үргэлжлүүлэн:
— "'Бид буцаж ирлээ...'... Эдгээр үгс надад ямар нэг зүйлийг санууллаа... эртний эш үзүүллэг. Бидний итгэж байсан харанхуйн тухай домог дахин хэзээ ч амилахгүй..."
Хүнд чимээгүй байдал эргэн ирэв. Санваартны үгийг сонсоход цаг хугацаа ч зогсох шиг санагдав.