Son defa hayatında duyduğu en güzel söz "abla" olmuşdu....
-Abla evde yiyecek bir şey yok.
-Ablacım merak etme,sen benimkini ye zaten ben ac değilim.
-Abla ama üç gündür aynı şeyi diyorsun.
Sessizlik olmuşdu.Diyecek bir sözüm yokdu.
-Abla annem çokmu uzakta?
İstemsizce gözümden yaş aktı.Sanki gözlerim akmak için tamda bu anı bekliyordu.Kendimi toparladım.Küçücük çocuğa annemiz öldü diyemezdim.
-Ablacım öyle deme annemiz gelip,bizi boynuna saracak.Minnak Lusyanıda öpüş yağmuruna tutacak.
Dediğim söz onu sevindirmişdi.Peki ya beni?
Herkes bana büyük olduğumu söylüyordu.Komşular,çevrem.. Oysa ki annem öldügünde sadece 15 yaşım vardı.Annemi düsünürken kapı çaldi sempatik bir adam elinde zarfla bekliyordu.
-Bu zarf size:Deyir aceleyle girdi.Heyecanlıydım.Hayatımda hiç mektup almamışdım.Mektupda yazılanları okuyunca neşem şaşkinlığa dönüşdü.Mektupda yazıyordu:
-"Merhabalar Mandy hanım daha doğrusu "Malina" hanım.Daha ilk satırı okurken nefesim kesildi.Adımın "Malina"olduğunu nereden biliyordu?Herkes beni Mandy olarak çağırıp,Mandy olarak tanıyordu.Devamını okudum:
-"Dedektif olmak istediğinizi biliyorum.Sana bir şans sunuyorum.Biliyorsun,dedektif kurnaz olur.Bulmaca ,bilim çözer.Normalde dedektiflikle uğraşmamış birinə böyle bir teklif summam.Amma sen ilksin.Sadece ismini bul.Geçmiş....